«Η κλιματική αλλαγή, και ειδικότερα η κλιματική κρίση, έχει καταστεί πλέον βασικό αντικείμενο συζητήσεων σε εθνικό, ευρωπαϊκό αλλά και παγκόσμιο επίπεδο. Οι παρατεταμένοι καύσωνες του καλοκαιριού και οι φωτιές στην Ελλάδα και ανά τον κόσμο, οι πλημμύρες στην κεντρική Ευρώπη, το λιώσιμο των πάγων, η εξαφάνιση ειδών και η απώλεια της βιοποικιλότητας, συνιστούν όψεις του ίδιου φαινομένου και συντείνουν ακριβώς στο ότι η απειλή της κλιματικής κρίσης είναι πλέον ορατή παντού γύρω μας. Μία απειλή που αν δεν αντιμετωπιστεί άμεσα και επαρκώς, θέτει την ανθρώπινη ύπαρξη εν αμφιβόλω, ενώ όλοι οι μεγάλοι οργανισμοί επισημαίνουν πως τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής και της κλιματικής κρίσης τις βιώνουν ασύμμετρα οι φτωχότεροι και πιο ευάλωτοι.
Αντίθετα με τη κυρίαρχη αφήγηση που θέλει την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης ένα καθαρά τεχνικό ζήτημα που προϋποθέτει συνεννόηση, ψυχραιμία και σκληρή δουλειά, η παρούσα μελέτη αναστρέφει το ερώτημα και ισχυρίζεται πως η αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης αποτελεί μια ξεκάθαρη πολιτικο-κοινωνική πρόκληση.
[Ε]πί της ουσίας δεν υπάρχει η επιλογή της αδράνειας. Είτε θα αντιμετωπιστεί η μεγαλύτερη απειλή για τον ανθρώπινο πολιτισμό με αποφασιστικότητα στη βάση της αλληλεγγύης και της δημοκρατίας, είτε η πράσινη επανάσταση θα καταλήξει σε πράσινη ουτοπία για ελάχιστους και πράσινη βαρβαρότητα για τους πολλούς. Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν υπάρχει μία αμιγώς τεχνική λύση για την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης. Υπάρχει ακόμα λίγος χρόνος και πολλές δυνατότητες αντίδρασης. Απαιτείται λοιπόν κινητοποίηση, συμμετοχή, ενημέρωση και πολιτική βούληση για ένα ριζικό, πράσινο, οικονομικό και κοινωνικό μετασχηματισμό με δικαιοσύνη. Μόνο έτσι μπορεί να μετατραπεί η τραγωδία σε θρίαμβο.»
